Barneveld – Zichtbare emoties wil Rick van der Linden schilderen. Zijn werk is een soort van verklaring tegen alles wat de mens hard en koud maakt. Soms noemt de Barnevelder het wel een evangelie van het hart. Hij is een modern kunstenaar, maar voelt zich allesbehalve een modern mens. Het flower-powerdenken uit de jaren zestig doordrenkt zijn hedendaagse bestaan. Zijn expositie in verzorgingshuis Ruimzicht – ‘veertig procent van de opbrengst komt ten goede aan de bewoners’ – past in de filosofie van de 26-jarige kunstenaar. ‘We proppen ze wel weg, maar we moeten onze ouderen eren. Respect telt zwaar voor mij. In deze wereld worden de sterke krachten geïdealiseerd, terwijl we juist de zwakkeren zouden moeten hoogachten. Heb eerbied voor bejaarden, zwervers, werklozen, psychisch gestoorden, twijfelaars. Het is niet enkel de vierentwintig-uurs economie die telt. Rick van der Linden (zoon van de toenmalige voorman van de band Ekseption en danseres Penny de Jager) is een autodidact. Weliswaar heeft hij enkele colleges gevolgd aan de Hoge School der Kunsten in Antwerpen, hij is toch vooral z’n eigen leermeester. Via het bestuderen van vermaarde schilders als Picasso, Chagall, Kandinsky, Miro en de leden van Cobra heeft hij zo’n vier jaar geleden zijn richting van ‘Emotion Arts’ gecreëerd. De muziek van Tori Amos – ‘een ongelooflijk gevoelsmens’- is daarbij misschien wel zijn grootste inspiratiebron. Pionier Door zijn auto-didactische scholing is hij gevrijwaard gebleven van de conventies van de schilderacademies. Omdat er nu eenmaal overal een label opgeplakt wordt, noemt hij zichzelf wel een postmodern impressionist met een futuristische inslag, maar eigenlijk is hij in geen enkel hokje te plaatsen. ‘Je moet alles proberen, niets uitsluiten. Ik probeer te pionieren, in het onbeperkte ligt het vernieuwende’. De werken in Ruimzicht weerspiegelen zijn woorden. Rick van der Linden confronteert de bewoners en bezoekers met een ware explosie van ideeën. Een bontgeverfde ouderwetse telefoon ‘de nieuwe lijn’ serveerbladen, een doosje op de trapleuning als residu van zijn onafscheidelijke sigaartjes, een achteloos vastgeknoopte sjaal. De doeken met titels als Sea Monsters, Magic Nolia en Digitale kameel in de woestijn, kennen olieverf of acryl als basis, maar verder zijn er de meest uiteenlopende dingen aan toegevoegd. Chaos is een creatieve turbulentie voor de Barnevelder die verder op het standpunt staat dat ‘God een oneindige hoeveelheid materie gecreëerd heeft waar de kunstenaar zich van kan bedienen.’ Veertjes, dode insecten, schelpen, vishaken, pistachenoten, vingerhoedjes, noem maar op, alles krijgt een functie in zijn werk. In een van de trapgaten hangt het metersgrote ‘magnus opus’ van de expositie ‘Monetaire obstipatie’. Rick van der Linden noemt het ‘het ultieme manifest voor bewustwording van het EMU/euro gebeuren. Ik vind het belangrijk dat kunst een boodschap uitbrengt. Met dit werk spreek ik, door middel van gouden dukaten die, als spermatozoïden de Euro bevruchtend, bloedgeld laten ontstaan, m’n verdriet uit dat er een vacuüm van elitaire machtsstructuur dreigt. We moeten er juist voor zorgen dat het geld daar komt waar het het hardst nodig is. Het doek ‘Zonder titel’ op de eerste verdieping zal zeker in Barneveld het nodige schaamrood en afgrijzen opwekken. De realistisch geschilderde vulva is echter niet opgehangen voor het schokeffect. ‘Ik meen dat ik zoiets, waar dan ook, hoe dan ook kan doen. Er is zo’n taboe geweest op het lichamelijke, terwijl een vrouwelijk geslachtsdeel voor mij gewoon pure schoonheid is’. Barneveld is nog lang niet van Rick van der Linden af. Het dorp mag dan een culturele woestijn zijn, als mens en als kunstenaar heeft hij het gevoel nog niet klaar te zijn in zijn woonplaats. ‘Er zijn hier nog zoveel barrières te doorbreken’.