Het gevaar bij het schilderen is dat je, -en daar merk ik maar al teveel van-, al gauw te ver je opbouw doorvoert, te dikwijls en te snel ga je met verf over een zogenaamd tussenstadium heen in de hoop dat het een noch beter resultaat oplevert, maar helaas wordt het er maar zelden beter op.
Het goede wat stond en dat je had willen verbeteren is door de ingreep juist verslechterd. Dan moet je het weer opnieuw opbouwen. Je krabbelt als het ware moeizaam overeind en als het blijft tegenzitten dan ontwikkelt zich een ‘mythe van Sisyphus’. Het verhaal uit de Griekse mythologie ging over een zware steen die de berg op gerold moest worden, maar steeds als ze de top bereikt hadden, begaven de krachten het en rolde de steen weer naar de voet van de berg.

De moraal hiervan is dat je het moment waarop je weet hier ligt de kern bij die kern blijven kunt alvorens het werk zichzelf ontkracht heeft.

De kunstenaar volgens mijn visie.

Het is, denk ik, feitelijk dat de moderne kunstenaar gedreven wordt door een passie en ook een bepaalde visie. Ik denk dat maatschappelijk spiritueel engagement onontbeerlijk is in de relatie tot het beeld. De gedrevenheid en de bereidheid open te staan voor transformaties in het persoonlijke leven. Vandaar uit de relatie leggend tussen esthetiek en beleving.